عشق

گویند راهی است آن سوی ترس

در تکاپوی عشق ،

و خوشبختی

نشسته است آن سوی ترس ،

و دستی ست

پر از طراوت لحظه های سبز باهم بودن .

و با هم بودن

خوابیده است آن سوی صبر ؛

                                  «گویند سنگ لعل شود در مقام صبر» .

و هرکس بدین مقام نائل آمد

پخته است و کامل . 

دیگرنه ترس دارد از جدائی

و نه چندان شور و شوق دارد و اضطراب

برای لحظه ای دیدار دوست .

و بدین صورت است که عاشق ،

معشوق ازلی اش را می یابد .

و آنچنان بدو عشق ورزد ،

که دیگر نه خورد و خوراک فهمد

ونه خواب و بیدار ،

و عاشق می شود عاشق عشق به معشوق .

آنچندان که هرگز از عشق ورزیدن سیر نشود ،

تا آنکه با عشق بمیرد .

و در واپسین گوید :

                              «بهترین چیز نگاهی ست ،که از حادثه ی عشق، تر است» .

                                                                                                            تابستان82